Niemcy przejęli rejestr mieszkańców Warszawy....

Niemcy przejęli rejestr mieszkańców Warszawy. W Ratuszu na pl. Teatralnym działała grupa pomagająca załatwiać Żydom dokumenty aryjskie i usuwać niektóre dane z ewidencji ludności. Jednych urzędników trzeba było przekupić, innych wtajemniczyć i przekonać. W Dziale Ewidencji Ludności znajdował się spis meldunkowy (adresy) tzw. metalowa i archiwum teczek akt osobistych, ułożone alfabetycznie. W jednym pomieszczeniu były karty metalowe, na których umieszczone było imię, nazwisko, adres, data urodzenia, narodowość i zawód. W drugim pomieszczeniu były "klisze" (kartoteki "miękkie") kart metalowych, ułożone wg ulic, nr domu i mieszkania. Każdy mieszkaniec, który został wpisany do ewidencji miał swoją teczkę z metryką, fotografią i innymi danymi. Było jeszcze archiwum ksiąg meldunkowych, mieściło się na Tamce (później na Twardej). Chcąc zatrzeć ślady pochodzenia jakiejś osoby, należało teczkę zniszczyć lub w starej zmienić dane. Potrzebne było współdziałanie kilku osób w różnych Referatach. W referacie adresowym pracował Tadeusz Wapiński, który robił nową "kliszę" z nowymi danymi, którą odbijano na karcie kartoteki "miękkiej" W teczce zmieniano metrykę. Taka była, mniej więcej, procedura w pierwszym okresie działania. Kiedy władze okupacyjne wprowadziły nowe dowody, (kenkarty i ausweisy) trzeba było stworzyć nową osobę (metrykę, metryki dzieci, dowody pracy, kartki żywnościowe, kolejowe itp.). Prowadzący ewidencję musiał poświadczyć fotografię. Metryki zdobywano w parafii św. Antoniego i parafii Najświętszej Marii Panny. W ewidencji pracowali: Włodzimierz Ignatczuk, Janka Makowska, Edward Chądzyński, prof. Antoniewicz (Antonowicz). Współpracowali, z zewnątrz,: Stanisław Wapiński, Piotr Czajkowski, Wacław Kosek, Jerzy Goldberg, Eugeniusz Kosznul (Koszniec) ps Paloma (Polonia). Największa aktywność grupy przypadła na okres zamknięcia getta, a później akcji likwidacyjnej. Z fałszywych dokumentów korzystali m. in.: prof. Nusbaum, inż. Tylbor, Jerzy Januszewski (nazw. okup.), który znajdował się pod wyjątkową kuratelą Edmunda Koska,