Majorowa już po tygodniu chce się pozbyć Tadeu...

Majorowa już po tygodniu chce się pozbyć Tadeusza Obremskiego. Od każdego lokatora bierze pieniądze za miesiąc z góry, zależy jej zatem na szybkiej zmianie lokatorów; zyskuje na tym. Pomagają jej przy obsłudze lokatorów dwaj synowie i córka, źle traktowani przez matkę; córkę, Zofię, podaje za swoją siostrę. Dla majorowej najważniejszą sprawą w życiu jest jej kochanek, reszta jej nie obchodzi; ignoruje nawet poważny wypadek syna, Mariana, który przewraca się i rozcina sobie głowę – rana jest głęboka, wszędzie pełno krwi. Lokator, który jest lekarzem, opatruje chłopaka. Majorowa nie zawraca też sobie głowy karmieniem gości, posiłki są niezjadliwe; Tadeusz po cichu wyrzuca wszystko do WC. Pewnego dnia alarmuje wszystkich lokatorów, że Niemcy robią rewizję w kamienicy. Wybucha panika. Tadeusz radzi, żeby wszyscy założyli płaszcze i zgromadzili się w kuchni: jeśli Niemcy wejdą do mieszkania, wszyscy wyjdą kuchennym wyjściem. Znajoma Tadeusza, Ewa Kozłowska, zalewa wodą bieliznę w miednicy, wiąże chustkę na głowie i idzie z miednicą na strych, gdzie udaje, że rozwiesza pranie. Tadeusz podziwia jej odwagę: w tym czasie nie ma nawet jeszcze aryjskiej kenkarty. Niemcy zatrzymują się na drugim piętrze i wychodzą. Lokatorzy oddychają z ulgą, kupują tort czekoladowy, aby pocieszyć zdenerwowaną majorową.