Pewnego dnia, w lipiec/sierpień 1942 r., perso...

Pewnego dnia, w lipiec/sierpień 1942 r., personel szpitali, głównie studenci, w getcie dostał polecenie zastąpienia urzędników, którzy szykowali tzw. numerki życia, i policji w wyłapywaniu mieszkańców na wywózkę do Treblinki. Brał w tym udział m.in. Jerzy Szapiro i jego brat Marek. Mieli iść z długimi kijami, odgradzającymi drogę ucieczki i tworząc koło, na terenie od Żelaznej do końca Leszna. Jeśli nie zdobędą kontyngentu, sami go dopełnią. Część poszła do mieszkań i kazał mieszkańcom zejść na dół. Na końcu Leszno stały furmanki, na które mieli wsadzić tych ludzi. Niektórzy byli gorliwi. Większość zachowała się po ludzku. Jerzy Szapiro opowiada, że pamięta przerażoną twarz swojego brata Marka, lekarza, któremu podrzucił kij, żeby nie musiał wybierać ludzi. Często starzy ludzie zgłaszali się sami, żeby nie zabierać ich dzieci. Starali się mówić ludziom, żeby się ukryli, nie wychodzili z domu.