Wywiad USC 36866 - Joanna Kotowicz-Jawor

Córka Aleksandry z domu Zybert i Mieczysława Kotowicz. Ich mieszkanie, na Elektoralnej, w kamienicy rodziny Aleksandry, Meissnerów, znalazło się w getcie. Rodzice, z około dwuletnią Joanną, wyszli z getta. Rozdzielili się. Ojciec, śliczny szatyn z niebieskimi oczami, wyjechał do Katowic. Aleksandra, o semickiej urodzie, pojechała z córką do Otwocka, zamieszkała w wielorodzinnej willi Maissnerów. Zdobyła metrykę dla córki od ks. Głowackiego z parafii na Chłodnej. Kiedy zaczęto zamykać getto otwockie, matka oddała Joasię do starszej kobiety na ul. Solec. Później trafiła do Gołąbek, do innej starszej pani. Po jakimś donosie została stamtąd zabrana. Znów trafiła do Otwocka do państwa Chłondów (Hłondów), do dużego rodzinnego domu z dziećmi. Jednak i tam zaczęło robić się niebezpiecznie, matka ją zabrała. Ukrywały się w Chylicach, w piwnicy zamkniętej, pustej willi niemieckiej. Opiekował się nimi Skaryszewski, sąsiad, który miał domek na tej samej posesji. Przynosił im nocą jedzenie. Spędziły tam zimę 1943/44 r. Matka dowiedziała się o zbliżającym się froncie. Zabrała Joannę i przeszła linię frontu. Joasię oddała pod opiekę jakiegoś żołnierza a sama zatrudniła się w szpitalu polowym. Szpital posuwał się za frontem. Kiedy wojska dotarło do Wisły, matka oddała Joasię do domu dziecka w Śródborowie. Wrócił ze Śląska ojciec. Matka dostała przydział na łazienkę na Lwowskiej 17, wyniesiono z łazienki wannę i tam zamieszkali. W 1946 r. Joanna poszła do szkoły.

USC Shoah Foundation – The Institute for Visual History and Education
Leavey Library
650 West 35th Street, Suite 114
Los Angeles, CA 90089-2571
https://vhaonline.usc.edu