Wywiad USC 28884 - Lola Kupczyk-Lewin

Jej ojciec, Hersz Katz Eile był handlowcem, właścicielem fabryki papieru i magazynu papieru. Człowiek zamożny, wykształcony, zasymilowany. Ukończyła studia w Wiedniu. Wyszła za mąż za Bernarda Kupczyka, lekarza, właściciela sanatorium *Salus* i prof. na UJ. Mąż został aresztowany przez Niemców na uczelni, 06.11.1939 r. Ona, opuściła Kraków na stałe. Pojechała do Sokołowic, wsi, którą kupili z mężem przed wojną. Wieś zajęli Niemcy, więc przeniosła się do majątku hr. Bursztyna w Pławowicach. Po 9 miesiącach wróciła do Krakowa. Na przełomie 1942/43 r., spotkała dawnego pacjenta męża, szofera, który zawiózł ją do Warszawy. W Warszawie zamieszkała w pensjonacie na Widok 9. W czasie powstania w getcie warszawskim, dom został uszkodzony. Wyszła z pensjonatu i zaczepiła ją obca kobieta, Niemka, misjonarka ratująca dzieci żydowskie, pani Rosencwajn. Misjonarka zabrała Lolę do Wierzbnik na ul. Kolejową 14, gdzie prowadziła misję ewangelicką. Misja ratowała dzieci z getta w Starachowicach. W Wierzbniku poznała swojego drugiego męża, Lewina. On zajmował się tajnym nauczaniem, ona opiekowała się dziećmi w misji. Dostała polską metrykę. Pewnego dnia do misji przyjechało dwóch gestapowców z Radomia, kazali ustawić dzieci w pary (było ich 18) i wszystkie zastrzelili. Wtedy przyszły mąż wyciągnął pistolet i zastrzelił Niemców. Natychmiast oboje uciekli do lasu. Głód kazał im wyjść z lasu po jakimś czasie, ale już wkroczyli Rosjanie. Po wojnie mieszkała w Łodzi, a później w Warszawie. Należała do Klubu Krzywego Koła. W1968 r. wyjechała do Danii.