Wywiad USC 43463 i- Lubomira Kwaśniewska

Córka Abrama Wolsztajna, Żyda z Kalisza i Marii z domu B, Polki z Poznania. Ojciec był fryzjerem i przedstawicielem firm kosmetycznych. Matka pracowała przed ślubem jako urzędniczka w magistracie. Rodzice matki zerwali z nią stosunki. Lubomira skończyła średnia szkołe handlową i zaczęła pomagać ojcu w pracy. W grudniu 1939 r. przyszedł do nich sąsiad Hirszlik (lub Kirszlik), pracownik gminy żydowskiej, i uprzedził ojca, że następnego dnia Niemcy zgromadzą wszystkich Żydów i wywiozą. Nad ranem ojciec uciekł do Warszawy. Niemcy, którzy przyszli po niego, zabrali matkę i Ludomirę. Trzymali je ,przez trzy dni, razem z innymi ludźmi, w wielkiej synagodze. Potem wywieźli je do obozu pod Poznaniem (Obóz Główna). Komendantem obozu był znajomy Polak, Jerzykowski. Załatwił im wywóz do Generalnej Guberni, w lubelskie, do wsi Kotków (?). Lubomira pojechała do Warszawy, szukać ojca. Spotkała go przypadkowo w drogerii, do której weszła. Pojechała po matkę i zamieszkali wszyscy troje w kuchni u rodziny Kotlarzów, znajomych z Poznania. Przed Bożym Narodzeniem wybrała się, z młodym Żydem Zatorskim do Poznania, z nadzieja zabrania jakichś rzeczy z dawnego mieszkania. Do mieszkania się nie dostała. W styczniu 1940 r. wróciła do warszawy. Rodzice wynajęli pokój na Muranowskiej 4, u adwokata. Mieszkali tam do momentu zamknięcia getta. W marcu 1942 r. wyjechali do Krakowa. Zamieszkali w mieszkaniu przyjaciółki matki, Walentyny janowskiej. Ojciec dostał metrykę zmarłego brata swojej żony. Przeżyli wojnę w krakowie.