Wywiad USC 32341 - Elżbieta Chruściak

Urodziła się w Warszawie w 1938 r. Mieszkała z rodzicami na wsi Wola Krzysztoporska pod Piotrkowem Trybunalskim. Z getta wyszła kanałami z matką i kuzynem. Trafili do rodziny szkolnej koleżanki matki, Julii Haliny Dąbrowskiej, i jej matki Gabrieli Elżanowskiej, w Aleje Jerozolimskie. Elżbieta z matką często zmieniały mieszkania, pomagała im w tym Julia Dąbrowska. W styczniu 1944 r. Elżbieta została oddana na kilka miesięcy do Sióstr Niepokalanek we Wrzosowie, dzielnicy Burakowa pod Warszawą. W lipcu 44 r. siostry oddały wszystkie dzieci rodzinom. Elżbieta zamieszkała za matka na Emilii Plater. Tam zastało je powstanie warszawskie. Ukrywały się, razem z innymi lokatorami, w piwnicy. Z piwnicy trafiły do grupy warszawiaków kierowanej w stronę Pruszkowa. Przy kolejce we Włochach, jakiś Niemiec powiedział matce, że wizą ich do obozu, żeby uciekała. Wsiadły do jakiegoś pociągu i dojechały do Milanówka, w którym nikogo nie znały. Spotkała je obca starsza pani, Jeliczowa, i zabrała do swojej willi jako uchodźczynie z powstania. Mieszkały tam kilka miesięcy, do czasu kiedy Niemcy zabrali willę na swoje potrzeby. Potem mieszkały u pana Strausa, też w willi, gdzie w wielkim pokoju na podłodze spało kilka rodzin. Tam doczekały wyzwolenia. Pojechały do Pruszkowa z rodzicami matki i bratem ciotecznym Michałem Głowińskim. Po wojnie została biologiem, pracowała na UW.