Wywiad USC 15627 - Leonia Janecka

Brak pierwszej kasety.
Miała młodszą o 7 lat siostrę Hanię i brata (imię nieznane). Przed wojną ukończyła ASP. W 1939 r. wyjechała z rodzicami i siostrą do Lwowa. Po wkroczeniu Niemców, postanowili wrócić do Warszawy z wynajętym przewodnikiem. Przeszli do getta przez wybitą, za opłatą, dziurą w murze. Zamieszkali początkowo na terenie małego getta. Po jego zlikwidowaniu, przyjęła ich do siebie siostra ojca, która mieszkała w budynku Toebbensa. Po rozpoczęciu przez Niemców akcji wysiedleńczych, postanowili wyjść z getta. Pierwsza wyszła przez przekupioną wachę, Leonia. Pojechała do swojej przyjaciółki, rzeźbiarki Marii Gorełow. Miała metrykę po osobie zmarłej na nazwisko Leonia Janecka, na tej podstawie wyrobiła sobie kenkartę. Po kilku dniach dotarli tam też rodzice. Leonia z matka mieszkała u Marii 3 miesiące. Potem często zmieniała mieszkania, kilka razy była szantażowana przez szmalcowników na ulicy. Mieszkała m.in. u przyjaciół swojego profesora z ASP, państwa Kinarsaj, u starszej pani, globtroterki, pod Warszawą, u nauczycielki w szkole RGO, w Ursusie. Haftowała chusteczki, robiła torby ze sznurka na szydełku, tak zarabiała, nie chciała brać pieniędzy od ukrywających się rodziców, ale często ich odwiedzała. W czasie wybuchu powstania warszawskiego była z rodzicami na Saskiej Kępie. Znaleźli się pod obstrzałem, ukrywali się w piwnicy. Potem wydostali się z Warszawy na wieś, zamieszkali w jakieś szopie. Po wyzwoleniu Warszawy, Leonia do niej wróciła i zamieszkała na Saskiej Kępie.