Relacja O3/396; w Archiwum Yad Vashem

Sabina Glocer, z domu Gurfinkiel, rocznik 1902, żona Władysława Wolfa Glocera. Pracuje jako siostra operacyjna w Szpitalu Starozakonnych na Czystem, gdzie trwa we wrześniu 1939, kiedy szpital – zbombardowany i sukcesywnie niszczony – zostaje oblężony przez rannych warszawiaków. W późniejszym okresie okupacji szpital zostaje podzielony i przeniesiony m.in. na Stawki, Leszno, a potem na Gęsią 6/8. Sabina opisuje poświęcenie personelu medycznego, pracującego w szpitalu. Lekarze i pielęgniarki pracują bez wytchnienia, mimo niezwykle ciężkich warunków pracy, epidemii tyfusu, ciągłych przeprowadzek i aresztowań wśród pracowników. W czasie Wielkiej Akcji Sabina dostaje się z Lilką na Umschlagplatz, ucieka na teren szpitala, gdzie zostaje, pomagając ludziom, spędzonym na plac i ratując pojedyncze osoby. Wyciąga ją stamtąd Władysław, który wyprowadza ze szpitala grupę kilkunastu osób. Po Wielkiej Akcji i akcji styczniowej 1943, Sabina i Władysław decydują się wysłać na aryjską stronę córkę, Lilkę. Jakiś czas potem wychodzi z getta kolejno Sabina i jej mąż. Sabina wychodzi w lutym 1943, z grupą udającą się na placówkę Ostbahnu. Glocerowie ukrywają się początkowo w pensjonacie pani Szandrowskiej na Wielkiej, później w rodzinie kolejarzy, na Woli. Tam Sabina i Władysław mieszkają w ciasnej kuchni, zorganizowanej jak skrytka. Sabina niemal nie wychodzi z domu, jej mąż jest łącznikiem ze światem.
Relacja spisana w 1945 roku, ponownie w 1955.