Relacja 03/1397; w Archiwum Yad Vashem

Hena Mandel, pielęgniarka, rocznik 1904. Do 1939 mieszka z mężem i córkami w Żółkwi, są zamożni, mąż pracuje w przemyśle drzewnym. W noc sylwestrową 1942/1943 Hena ucieka z getta w Żółkwi z młodszą córką, pomaga jej w tym za wysoką opłatą dwoje Polaków i Rosjanin. Dociera do Legionowa, dostaje nędzny pokoik. Gospodarze wyrzucają ją w nocy z dzieckiem na ulicę. Przygarnia je obca kobieta, Kamińska. Przeżywają rewizję gestapo i szantaż ze strony poprzednich gospodarzy. Hena wyprowadza się do Warszawy, do kuzynki Kamińskiej, Jungowej. Przedstawia się jako żona polskiego oficera. Na wiosnę 1943 Hena wyjeżdża do Krechowic, gdzie pracuje jej mąż, który uciekł z Żółkwi. Budzą podejrzenia sąsiadów. Ratuje ich dawny znajomy, inżynier Staśko; zaprzyjaźniają się z rodziną lekarza i z księdzem. W 1944 Hena z dziećmi ucieka do Mokrzeszowa. Po wyzwoleniu Mandelowie przeprowadzają się do Lignicy [prawdopodobnie chodzi o Legnicę], w 1948 wyjeżdżają do Niemiec i do Izraela.
Relację spisała w 1959 Ida Gliksztajn.