Więźniowie żydowscy po powrocie z pracy do cel...

Więźniowie żydowscy po powrocie z pracy do cel mogli być ze swoimi znajomymi, przyjaciółmi i uciec od bezpośredniego nadzoru. Niektórzy pracownicy garaży pożyczali książki od polskich współpracowników i szmuglowali je do więzienia. Najbardziej popularne były książki Urke Nachalnika, nawróconego złodzieja, który spisał swoje wspomnienia podczas pobytu w więzieniu. Grupa więźniów zbierała się w celi i ktoś czytał na głos. Jednym z najbardziej utalentowanych lektorów był Rysiek. Starsi więźniowie z przedwojennej "elity" grali w brydża lub pokera prawie każdej nocy, choć było to więźniom zabronione. Nocami odbywały się też koncerty na oddz. IV. Więźniowie leżąc w łóżkach, po ciemku, śpiewali. Zaczynał Michał Gaston, prawnik z Krakowa, lub Wittels, chłopak ze Lwowa.
Kiedy w styczniu 1944 r. przeniesiono więźniów z oddz. IV do baraków warsztatowych, mogli palić światło do godz. 9-tej. Czasami udawało się uprosić strażników o przedłużenie świecenia się światła. Więźniowie zasłaniali okna, żeby władze więzienia nie zauważyły. Na "koncerty" czasami przychodzili niemieccy i ukraińscy strażnicy. Ich obecność krępowała więźniów, tym bardziej, że sporą część "koncertów" stanowiły dowcipy o reżimie.
Niektórzy z więźniów pracowali w magazynie depozytowym i szmuglowali z niego instrumenty muzyczne: skrzypce, gitary, banjo. Gaston grał na skrzypcach. Wiśnia, krawiec, śpiewał akompaniując sobie na gitarze lub banjo. Repertuar składał się z piosenek w jidisz, piosenek z getta, dumek rosyjskich i muzyki tanecznej. Stilberberg inscenizował krótkie scenki nawiązujące do jego doświadczeń "głuchoniemego" z życia po stronie aryjskiej. Samuel Chill z wielkim uczuciem czytał na głos poemat "Wilki" Lejwika. Był to poemat o rabinie, który jako jedyny uratował się z katastrofy, która zniszczyła wszystkich Żydów.
Duet Okonowski-Weissman śpiewał pieśni hebrajskie i syjonistyczne. Był to najpopularniejszy punkt programu.
Koncert zawsze kończył się żydowską pieśnią nadziei "Hatikwa".