Stanisław Sznapman wspominał: „Sądziliśmy, że...

Stanisław Sznapman wspominał: „Sądziliśmy, że nasz kielich goryczy jest już prawie pełny, że obrabowanie, usuwanie z mieszkań, przedsiębiorstw, wywłaszczanie, katowanie, zniewolenie, poniewieranie, wysyłanie do obozów, niepewność chwili jest wszystkim na co Niemców wobec nas stać, że w tej niedoli moralnej i materialnej pozwolą nam wytrwać do końca wojny. Lecz byliśmy niestety bardzo naiwni. Był to dopiero początek naszych cierpień”.

Autor napisał pamiętnik ukrywając się po tzw. aryjskiej stronie. Wiadomo, że nie doczekał wyzwolenia. Pamiętnik przekazali do ŻIH pisarze: Helena Boguszewska i Jerzy Kornacki.
Autor opisuje w pamiętniku: oblężenie Warszawy w 1939 roku; początki okupacji niemieckiej, prześladowanie Żydów, łapanki na roboty przymusowe; utworzenie getta; opis życia codziennego w getcie: napływ przesiedleńców, głód, epidemia; wielką akcję wysiedleńczą latem 1942 r.; selekcje robotników w szopach; warunki życia w getcie szczątkowym; szantaże grożące Żydom po tzw. aryjskiej stronie; rolę policji polskiej i Żydowskiej Służby Porządkowej.

Publikacja: Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 23-26, 95-96, 116-17, 140-142, 155-156, 178-179, 205-208 (fragmenty)