Smutno i cicho zrobiło się na ulicach getta. G...

Smutno i cicho zrobiło się na ulicach getta. Gdzieniegdzie przekrada się chyłkiem wylękniona, skurczona postać, przystawiając co chwila, nasłuchując i rozglądając się na wszystkie strony. W domach, gdzie niedawno było głośno i gwarno, teraz jest pusto. Mieszkania stoją otworem. Smutek wieje z pustych pokojów, w których widać pootwierane szafy, szuflady, rozrzucone sprzęty, naczynia, talerze, bielizna, niezasłane łóżka, pierzyny, poduszki. Żaden dźwięk nie zdradza najmniejszego śladu istnienia. Na podwórzach i placach w getcie walają się całe stosy różnych rupieci – mebli, materacy, kozetek, kuchenek elektrycznych i gazowych, naczyń, garnków, kubłów, wózków dziecięcych, gór pierza, które wiatr unosi w powietrzu niby płatki śniegu.

Autor napisał pamiętnik ukrywając się po tzw. aryjskiej stronie. Wiadomo, że nie doczekał wyzwolenia. Pamiętnik przekazali do ŻIH pisarze: Helena Boguszewska i Jerzy Kornacki.
Autor opisuje w pamiętniku: oblężenie Warszawy w 1939 roku; początki okupacji niemieckiej, prześladowanie Żydów, łapanki na roboty przymusowe; utworzenie getta; opis życia codziennego w getcie: napływ przesiedleńców, głód, epidemia; wielką akcję wysiedleńczą latem 1942 r.; selekcje robotników w szopach; warunki życia w getcie szczątkowym; szantaże grożące Żydom po tzw. aryjskiej stronie; rolę policji polskiej i Żydowskiej Służby Porządkowej.

Publikacja: Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 23-26, 95-96, 116-17, 140-142, 155-156, 178-179, 205-208 (fragmenty)