"Przyszła noc. Jak zwykle otworzyliśmy ot...

"Przyszła noc. Jak zwykle otworzyliśmy otwory bunkrów i oddychaliśmy świeżym powietrzem. Po tym to gorącym i ciężkim dniu to powietrze było odświeżające i po tym zwycięstwie które osiągnęliśmy wszyscy byli w dobrym nastroju. Bez strachu, spokojnie, spoglądaliśmy śmierci w oczy. Nasz los i tak był przesądzony. Musimy wszyscy spokojnie umrzeć. Tak myśleli wszyscy: młody i stary, mały i duży. Zemściliśmy się. Ci mordercy zostawili nas w spokoju na kilka dni, do maja 1943.To znaczy, że na 14 dzień walki zaczęli stosować trzecią metodę. Podpalali i burzyli samolotami dom po domu. Ustawili aparaty podsłuchowe, aby znaleźć miejsca, gdzie przebywają ludzie. Podkopywali się do bunkru i wrzucali nam bomby gazowe. Ponieważ nie mogliśmy wytrzymać duszącego gazu, wychodziliśmy z bunkru i się poddawaliśmy, będąc pewni, że mordercy nas zastrzelą i umrzemy lekką śmiercią. Wielu z naszych się zastrzeliło. Pewien bojownik, towarzysz Radziejewski, zastrzelił żonę,15 letniego syna, a na koniec siebie.
Ale nasze ostatnie życzenie się nie spełniło. Zamiast nas zastrzelić odprowadzili nas do pociągu i tam pod gradem ciosów i znieważeń wrzucili nas jak prosięta po 120,150,180 ludzi do wagonu towarowego i zaplombowali. I tak nas trzymali dwa dni i dwie noce bez wody i jedzenia. Zmęczonych walką, rannych, odwieźli nas na Majdanek, dwa kilometry od Lublina."