Po ucieczce z getta autorka z mężem byli trzy...

Po ucieczce z getta autorka z mężem byli trzy razy szantażowani przez szmalcowników. Po ostatnim "szmalcu" znaleźli się w kawiarni na rogu Furmańskiej i Karowej w asyście ostatniego szmalcownika. Dzwoni do Dory Akerman (miała znaleźć mieszkanie) jednak jej nie zastaje. Pozbywa się szmalcownika (by w jego obecności nie wymieniać nazwisk), który płaci za telefon (!). Autorka dzwoni do Zofii Rodziewicz, która po 45 minutach przychodzi do kawiarni. Autorka jest zaskoczona tym, że w Warszawie toczy się normalne życie - słychać dzieci i starców, ludzie swobodnie rozmawiają (o nalocie z nocy z 1 na 2 września 1942). Autorka musiała skorzystać z ubikacji, wyszła na podwórze, gdzie jakiś dozorca wskazał jej drogę - to, że nie rozpoznał w niej Żydówki, dodało autorce wiary w możliwość uratowania się. Zofia przyniosła beret i czarną woalkę dla autorki, by nie wyróżniała się z tłumu. Poszli do wypożyczalni na Lipowej, tam chwilę odpoczęli i pojechali tramwajem P na Żurawią, gdzie nocowali. Następnego dnia przyszła po nich Irena Sawicka, z butelką kawy, plackiem i chlebem z pomidorami. Wieczorem przyszła raz jeszcze z parasolem i wywiozła ich tramwajem za miasto do pani Ireny Kurowskiej, gdzie spędzili dwa tygodnie.