Niemcy rozkazują mieszkańcom zejść na dół. Wła...

Niemcy rozkazują mieszkańcom zejść na dół. Władka węzełek z rzeczami ma w ręku - nie wie, zejść czy zamknąć się, otworzyć tylko na wezwanie: może przeoczą jej mieszkanie? Na schodach tupią kroki przerażonych sąsiadów. Peltelowie naciągają na siebie płaszcze, starając się nie zdradzić swojej obecności. Słyszą strzały, dźwięk bitego szkła, krzyki. Ktoś każe kłaść się twarzą do podłogi. Z ukrycia Peltelowie widzą dobrze sąsiedni dach: szeregiem na jego szczycie stoją Żydzi, zamierzając przejść po desce na sąsiednią kalenicę. Przedsięwzięcie jest niebezpieczne - jednego z uciekających, ukrytego za kominem, zestrzeliwuje Niemiec. Za ścianą słyszą odgłosy przesuwanych mebli, głos kobiety błagającej o litość dla ojca kaleki. Potem słyszą walenie do własnych drzwi. Jedna z sióstr Anki na palcach podchodzi do drzwi - reszta w napięciu czeka, czy dziewczyna otworzy. Robi to. Wpada trzech Ukraińców z bronią gotową do strzału, wyganiają wszystkich. Zgromadzono ich na podwórku, pojawiały się tam grupki Żydów z sąsiednich domów z tobołkami, skierowano ich w kierunku bramy. Chodnik był zaplamiony krwią, słychać było cichy jęk. Ktoś, kogo autorka nie rozpoznała, leżał twarzą do ściany w kałuży krwi. Ktoś podszedł do Niemców z jakimś dokumentem - został zdzielony kolbą w głowę.