Łączniczka Maria Warman chciała, by J.Grzymała...

Łączniczka Maria Warman chciała, by J.Grzymała-Dobiecka przyjęła jeszcze do siebie dwie kobiety uratowane z Poniatowa, ale wszyscy lokatorzy pani Jadwigi byli temu przeciwni (decyzje podejmowano wspólnie). Pani Grzymała-Dobiecka na usilne prośby łączniczki zgodziła się pojechać i poznać re kobiety. Po zobaczeniu ich, postanowiła się nimi zająć: mieszkały w stróżówce, w dziurze pod podłogą: jedna - ranna, druga - chora. Jak mieszkańcy Madalińskiego usłyszeli jej opowieść, natychmiast poparli jej decyzję. Następnego dnia pojawiły się kobiety: zabiedzone i w łachmanach. Potrzebowały nie tylko umycia i czystego łóżka, ale i lekarza. J. Grzymała-Dobiecka sprowadziła chirurga, który oczyścił ranę, przeprowadził operację usunięcia wrzodów. Dzięki troskliwej opiece, dobremu odżywianiu, a przede wszystkim codziennej zmianie opatrunków przez chirurga Włodzimierza Mizgir Chojnackiego obie kobiety Ludka (kula, która ją raniła, zabiła jej córkę) i Tusia wyzdrowiały. I stały się członkami małej społeczności z Madalińskiego 42.

Relacja 301 - 5131 w Archiwum ŻIH