Kryjówka na strychu. W mieszkaniu na ostatnim...

Kryjówka na strychu. W mieszkaniu na ostatnim piętrze - dziura w suficie ubikacji - po drabinie na strych w innych domach - przygotowano bunkry, solidne kryjówki, zimno - przez otwory w dachu - wiatr i śnieg, 150 osób w kryjówce, radosna wiadomość, że kilku Niemców zostało zabitych.
"Dnia 18 lub 19 stycznia rozpoczęło się nowe wysiedlenie. Wraz z wieloma innymi ludźmi mieliśmy w tym domu kryjówkę na strychu. W mieszkaniu, które leżało na ostatnim piętrze, zrobiono dziurę w suficie ubikacji. Przez otwór ten przechodzono po przystawionej do niego drabinie na strych, a ostatnia osoba wciągała ją na górę i otwór w odpowiedni sposób zasuwano. [...] Na strychu było bardzo zimno, a przez otwory w dachu wiał wiatr i padał śnieg. Każdy miał ze sobą kołdry, pledy, poduszki, a mimo to było coraz zimniej. Dla Julka miałam ze sobą szklankę gorącej herbaty, co musiało wystarczyć na tak długo jak długo byliśmy na strychu. Liczyliśmy się z koniecznością pozostania w ukryciu przez wiele godzin. Fizjologiczne potrzeby załatwiano w kącie strychu, nie krępując się. O wstydzie zapomniano, wszyscy stanowili jakby jedną wielką rodzinę, złączoną oczekiwaniem tego samego, wspólnego losu. Dookoła rozlegały się strzały, nie ustawały ani na chwilę. [...] W sąsiednim domu Niemcy rzucili w jedną kryjówkę granat i kilkanaście osób zostało zranionych lub zabitych. Ktoś odpłacił również granatem i jeden Niemiec został zabity. Przez otwór w dachu widziałam kilku chłopców biegnących po dachu sąsiedniego domu. Jeden z nich niósł na rękach młodą dziewczynę. Późno wieczorem, gdy już opuściliśmy strych, dowiedzieliśmy się, że chłopcy owi uciekali po użyciu broni przeciw Niemcom. Wszyscy oni należeli do Żydowskiej Organizacji Bojowej (ZOB)."

Brzezińska, Zofia, Dni w Warszawie 1939-1945. Wspomnienia z czasu przebywania w getcie i poza murami.