Kilka dni po swoim mężu autorka usiłuje wrócić...

Kilka dni po swoim mężu autorka usiłuje wrócić z Falenicy do Warszawy. Czeka na wóz. Zostaje powiadomiona, że w nocy o drugiej do Warszawy jadą dwa wozy, bez przepustek, na jednym ma być dwoje dzieci (okazuje się, że w końcu jest ich czworo, są brudne, zawszone i prawie nagie) jadących do Centosu, autorka ma jechać jako ich konwojentka. Na drugim wozie jedzie funkcjonariusz sanatorium. Dwa wozy zaprzężone są w trzy konie, z czego dwa mają pójść na ubój w Warszawie. Już w Warszawie, trzeba wyprząc jednego z koni i zostawić u znajomego jednego z furmanów, autorka czeka przez godzinę na jego powrót pod mostem Poniatowskiego. Wóz autorki jedzie Nalewkami (drugi Chłodną). W ogrodzie Saskim koń pada, ludzie pomagają go podnieść, przechodnie zaczynają im wymyślać, że męczą zwierzę, w końcu woźnica daje koniowi jedzenie, zalepia rany błotem i ruszają dalej. Po drodze widać dzieci z getta, które wykradły się na szmugiel. Mijają dr Wielikowskiego (w pobliżu pasażu Simonsa) i Klina. Przy bramie okazuje się, że jest zła wacha i nie mogą przejść. Czekają godzinę i udaje im się przejść za darmo, przez bramę na Nowiniarskiej.