Głosy polskiej prasy podziemnej dot. powstania...

Głosy polskiej prasy podziemnej dot. powstania w getcie warszawskim, wynotowane przez Henryka Rudnickiego. Pochodzą z następujących pism: "Dzień Warszawy", "Wolność", "Głos Polski", "Myśl Państwowa", "Orka - Prawda Zwycięża", "Nowa Polska", "Szaniec", "Nowe Drogi", "Przez Walkę do Zwycięstwa", "Biuletyn Informacyjny", "Polska Walczy". Wszystkie zawierają wyrazy szacunku wobec walczących oraz ubolewanie nad tragedią płonącego getta. Jedynie fragment z "Walki" zawiera skandaliczny passus, że Żydzi nie swoją dolą po stokroć zasłużoną, ale imieniem Polski mogą zwrócić na siebie uwagę świata. Rudnicki podaje tekst wierszy "Płonące getto" (autorstwa J.Z.T., robotnika polskiego) i "Campo di Fiori" (w jego mniemaniu autorstwa Żyda). Podsumowuje głosy prasy i wskazuje na pozytywną rolę, jaką powinny odegrać w postawie Polaków wobec ukrywających się po "aryjskiej stronie" Żydów.

302/49

Henryk Rudnicki
ur. 1899?

Historia martyrologii i wykończenia getta warszawskiego anno domini 1942

Opis akcji deportacyjnej latem 1942 r., organizacja tzw. szopów, udział Żydowskiej Służby Porządkowej w przeprowadzaniu wysiedleń.
Losy autora: 16 VIII 1942 r. znalazł się z żoną na Umschlagplatzu, udało mu się wydostać, natomiast jego żona została wywieziona do obozu zagłady. Opis obozu zagłady w Treblince.
Selekcja mieszkańców getta w tzw. kotle we wrześniu 1942 roku. Warunki życia w getcie szczątkowym. Powstanie w getcie warszawskim. Obraz powstania w polskiej prasie konspiracyjnej i opinie Polaków o powstaniu. Ujawnienie mordu katyńskiego (autor uważa Katyń za niemiecką prowokację). Położenie Żydów ukrywających się po tzw. aryjskiej stronie. Afera Hotelu Polskiego. Refleksje nad dziejami narodu niemieckiego.

Autor opuścił getto w styczniu 1943 r., pisał pamiętnik ukrywając się po tzw. aryjskiej stronie. Opis obozu zagłady w Treblince (uzupełniony w grudniu 1944 r.) i powstania w getcie nie opierają się na bezpośrednim świadectwie autora. Brak strony zawierającej plan Umschlagplatzu. Pamiętnik został przekazany do Centralnej Żydowskiej Komisji Historycznej w 1946 r. przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych.