Do Bermanów przychodzi młodsza panna Dermanowi...

Do Bermanów przychodzi młodsza panna Dermanowicz z wiadomością, że jest u niej jakaś pani od Grajka. Okazuje się, że to Borkowska-Zylbersztajn. Mówi im, że Cukierman, Lubetkin, Edelman, Warman, Feinmesser, Borzykowski, Goliborska, Fiszgrund, Frydman i Zysman żyją i są w pobliżu. Opowiada, jak się uratowali. 28-09-1944 ich oddział otrzymał rozkaz przeniesienia się na plac Wilsona. Rano rozpoczął się atak na Żoliborz. Na "czwórce" zostały tylko cywilne kobiety (Rozensztajn, Borkowska-Zylbersztajn, Golibosrka, Kacenelenbogen). Na noc cały odział wrócił na "czwórkę", około 2 zebrało się tam całe dowództwo AL i wszyscy poszli do gmachu Feniksa (pl. Wilsona 4). Następny dzień przesiadują w piwnicach. Zaginęła gdzieś Lubetkin (okazało się, że ktoś kazał jej pilnować schronu i zapomniał zdjąć ją z pozycji, stała sama przez cały dzień, aż natknął się na nią Edelman. Razem odnaleźli resztę oddziału. Około 8 wieczorem ukazały się za Wisłą rakiety (znak, że zostały posłane czółna, dla tych którzy nie chcą się poddać). Około 300 osób (żołnierze i ich rodziny) przedarła się przez Żoliborz, aż do wału bronionego przez Niemców. Utworzono trzy plutony - pierwszy z Szaniawskim i Kliszko na czele, ostatni złożony z ludzi z ŻOB-u. Jednak nie udało się przedostać do Wisły. Żobowcy ukrywają się w schronie na ulicy Promyka razem, w domu czterech starszych pań, które nie chciały opuścić Warszawy. W piwnicy tego domu była prymitywna skrytka (zamaskowane przejście pomiędzy dwoma piwnicami), w której ukryło się 15 osób. Edek, Witek, Andzia, Stasia i Józio idą do schronu Edka na ulicy Bieniewickiej, który został potem wykryty przez Niemców, rozdzielili się podczas ucieczki. Pozostała 10 spędziła w schronie 42 dni. Po dwóch dniach skończyła im się woda chodzili więc po piwnicach i szabrowali. Wstawali późno (po nie przespanych nocach) wygłaszali różne referaty, dyskutowali, opowiadali dowcipy i grali w karty. Do domu często wchodzili Niemcy, ale staruszki zawsze mówiły wyuczoną śpiewkę, że nikogo tu nie ma oprócz czterech starszych kobiet, jednej sparaliżowanej i jednej chorej na serce. Raz Borkowska-Zylbersztajn wyszła z jedną ze staruszek po wodę. Spotkały Niemca, który pomógł im zanieść kubeł do domu i pozwolił narwać kapusty, potem przychodził do nich często z zakupami, chlebem i papierosami. Jednak jeden z oddziałów niemieckich przysłał auto sanitarne po staruszki i Borkowską-Zylbersztajn. Zawieziono je na Ogrodową (siedziba Räumungskommando), skąd je wypuszczono. Pojechały do Włoch, gdzie staruszki zostały ulokowane na strychu u woźnicy, a Borkowska zaczęła organizować pomoc dla pozostałych w schronie na Promyka. Pomagają jej Margolis i Blady-Szwajgier, które skontaktowały ją z dr Świtalem, który pojechał z sanitariuszami (bez przepustki) na Promyka i ukrył grupę w szpitalu (bez Frydman i Feinmesser, gdyż one wyszły wcześniej).