Autor wspomina pewien upalny dzień w sierpniu...

Autor wspomina pewien upalny dzień w sierpniu 1942. On i jego żona ukrywali się w warsztacie stolarskim braci Landau, kiedy dowiedzieli się, że ulicą Gęsią właśnie przechodzi wielki konwój- deportowano wszystkich ludzi z małego getta. Małe getto było zamieszkiwane głównie przez ludzi bogatych i intelektualistów.
Autor zza murów swojej kryjówki oglądał ten smutny przemarsz. Ludzie szli w pojedynkę lub z rodzinami. Matki często prowadziły dzieci za ręce lub trzymały niemowlęta w ramionach. Wszyscy szli wolno. Niemcy nie popędzali nikogo, jak to mieli w zwyczaju, bowiem dzienny kontygent był już zrealizowany-im też było gorąco. Uderzający był spokój i cisza, w jakiej szły wszystkie ofiary.
To była ich ostatnia droga, za parę godzin zostaną wepchnięci do komór gazowych, skąd po 15 minutach ktoś będzie wyciągał ich martwe ciała.
Ich włosy posłużą do wyrobu poduszek, ich złote zęby trafią do niemieckiego Banku, zasilając konta Niemców, a świat się nie zmieni...Tego samego dnia, w każdym mieście na świecie, łącznie z Warszawą, ludzie pójdą do kina, spotkają się na kawie lub umówią się na partyjkę w karty...

Książka pisana między 1952 a 1954 rokiem. Dokumentuje życie w warszawskim getcie od momentu jego powstania aż po ostatnie dni.
Jak wyglądało życie w getcie? Jakie organizacje działały, jak pomagały lub powinny były pomóc mieszkańcom getta? Jak to się stało, że tak wielu przetrwało żyjąc w tak strasznej izolacji? Michel Mazor szczegółowo opisuje zniknięcia getta z powierzchni ziemi.
Książka jest studium życia politycznego i socjalnego w warszawskim getcie.